Połączyłem wzory Newtona (1) i Einsteina (2) :
1. (1) F = G * (m1*m2 )/ R^2
gdy m1 = m2 = m to F = G * (m^2/R^2)
2. (2) E = m * c ^ 2
3. łącząc wzory (1) i (2) dla m1= m2 = m otrzymujemy
(3) F = G * (E^2) / (c ^4 * R^ 2)
4. energia = praca = droga (promień) razy siła = (4) E = R * F
5. łącząc wzory (3) i (4) otrzymujemy
F = c^4 / G
stała grawitacji G = 6,67 * (10)^–11 [ m3/ kg * s2 ]
prędkość światła w próżni c = (3 * (10)^ 8 [ m /s ]
stąd siła F = 1,210258 * (10)^ 44 [N]
R - odległość między masami ciał, m - masy,
Co to za siła F zależna od prędkości światła i stałej grawitacji ???
Jest to siła Plancka ..
potrz : http://pl.wikipedia.org/wiki/Si%C5%82a_Plancka
Połączyłem w ten sposób dwa światy – makroskopowy Newtona i kwantowy Einsteina, a wg podręczników fizyki nie można ich połączyć.
Dziękuję
Ps.
Umieściłem ten wywód na blogu w 2008 roku, ale kulawy pies się tym nie zainteresował, może tutaj znajdzie zrozumienie.
Połączenie wzorów Einsteina i Newtona
Nie jestem specjalistą z zakresu fizyki, więc nie mogę tu brylować.
Ale oprócz podziwu dla twych dociekań, rodzą się pytania o sensowność upraszczania pewnych symboli wielkości fizycznych jako tożsamych z sobą. Czy R1 we wzorze Newtona to te samo R2 we wzorze na pracę?
Być może tak, ale mam takie wrażenie, że jednak niektore uproszczenia są zbyt pochopne.
Energia E we wzorze Einsteina wydaje się być energią istnienia materii i trudno zamieniać taką energię na F*R - nawet jeśli R przyjemiemy ze wzoru grawitacyjnego, to wtedy F będzie jakąś nową siłą Fe, która na pewno nie jest równa sile F ze wzoru grawitacyjnego.
W haśle wikipedycznym o sile Plancka wyraźnie zaznaczono czego dotyczy ta siła. I jeśli mamy założyć, że F=Fe to będzie to oznaczać tylko pewne konkretne hipotetyczne warunki, a nie cały wszechświat.
Przeanalizuj dokładnie czym jest dana wielkość w każdym ze wzorów. To, że jest oznaczana tą samą literką nie oznacza, że wyraża dokładnie to samo. Ale może być też tak, że ja nie widzę oczywistych korelacji, które dostrzegasz Ty.
Bo może jednak wyjdzie na to, że twoje przemyślenia są poprawne, i być może rzeczywiście udało Ci się dokonać oryginalnej analizy rzeczywistości... Tego Ci życzę.
Ale oprócz podziwu dla twych dociekań, rodzą się pytania o sensowność upraszczania pewnych symboli wielkości fizycznych jako tożsamych z sobą. Czy R1 we wzorze Newtona to te samo R2 we wzorze na pracę?
Być może tak, ale mam takie wrażenie, że jednak niektore uproszczenia są zbyt pochopne.
Energia E we wzorze Einsteina wydaje się być energią istnienia materii i trudno zamieniać taką energię na F*R - nawet jeśli R przyjemiemy ze wzoru grawitacyjnego, to wtedy F będzie jakąś nową siłą Fe, która na pewno nie jest równa sile F ze wzoru grawitacyjnego.
W haśle wikipedycznym o sile Plancka wyraźnie zaznaczono czego dotyczy ta siła. I jeśli mamy założyć, że F=Fe to będzie to oznaczać tylko pewne konkretne hipotetyczne warunki, a nie cały wszechświat.
Przeanalizuj dokładnie czym jest dana wielkość w każdym ze wzorów. To, że jest oznaczana tą samą literką nie oznacza, że wyraża dokładnie to samo. Ale może być też tak, że ja nie widzę oczywistych korelacji, które dostrzegasz Ty.
Bo może jednak wyjdzie na to, że twoje przemyślenia są poprawne, i być może rzeczywiście udało Ci się dokonać oryginalnej analizy rzeczywistości... Tego Ci życzę.
Nie boję się motyla Lorenza...
Ale kto powiedział, że ten motyl jest tylko jeden?
Ale kto powiedział, że ten motyl jest tylko jeden?
Połączenie wzorów Einsteina i Newtona
Moja interpretacja przedstawionego łączenia wzorów Einsteina i Newtona jest następująca :
Środki dwóch mas dwóch cząstek jak negaton e- i pozyton e+ posiadających masy spoczynkowe m1 = m2 = m, znajdują się początkowo w odległości R i przyciągają się zgodnie z prawem Newtona.
Ponieważ się przyciągają – zbliżają się do siebie, zatem odległość R między nimi stale maleje.
(Proszę zauważyć że gdy odległość R maleje to siła przyciągania F rośnie) .
Kiedy się zderzą następuje anihilacja i powstają dwie cząsteczki fotonów gamma o zerowych masach spoczynkowych.
Dwie masy cząstek e – i e+ zamieniają się całkowicie w energię E nowych cząstek gamma.
Tutaj pojęcie „energii” E jaka powstaje, jest tożsame z „pracą” jaka jest wykonywana. Ogólnie E = mc^2.
Można zatem energię E przedstawić według wzoru :
E = F * R
(Gdyby odległość R dążyłaby do zera to siła F dążyłyby do nieskończoności ponieważ obowiązuje prawo zachowania energii,
E = constans ).
Jednak odległość R się zmniejsza, ale nie do zera tylko do odległości lp zwanej długość Plancka, natomiast siła F rośnie nie do nieskończoności, tylko do siły Fp zwanej siłą Plancka.
(Siła Plancka - Fp jest tą minimalną siłą która powoduje zakrzywienie czasoprzestrzeni).
Wywód z powyższego jest taki, że tak naprawdę aby nastąpiła anihilacja cząsteczek – wystarczy środki mas cząsteczek zbliżyć na odległość Plancka.
No cóż może się mylę, ale tak myślę.
Środki dwóch mas dwóch cząstek jak negaton e- i pozyton e+ posiadających masy spoczynkowe m1 = m2 = m, znajdują się początkowo w odległości R i przyciągają się zgodnie z prawem Newtona.
Ponieważ się przyciągają – zbliżają się do siebie, zatem odległość R między nimi stale maleje.
(Proszę zauważyć że gdy odległość R maleje to siła przyciągania F rośnie) .
Kiedy się zderzą następuje anihilacja i powstają dwie cząsteczki fotonów gamma o zerowych masach spoczynkowych.
Dwie masy cząstek e – i e+ zamieniają się całkowicie w energię E nowych cząstek gamma.
Tutaj pojęcie „energii” E jaka powstaje, jest tożsame z „pracą” jaka jest wykonywana. Ogólnie E = mc^2.
Można zatem energię E przedstawić według wzoru :
E = F * R
(Gdyby odległość R dążyłaby do zera to siła F dążyłyby do nieskończoności ponieważ obowiązuje prawo zachowania energii,
E = constans ).
Jednak odległość R się zmniejsza, ale nie do zera tylko do odległości lp zwanej długość Plancka, natomiast siła F rośnie nie do nieskończoności, tylko do siły Fp zwanej siłą Plancka.
(Siła Plancka - Fp jest tą minimalną siłą która powoduje zakrzywienie czasoprzestrzeni).
Wywód z powyższego jest taki, że tak naprawdę aby nastąpiła anihilacja cząsteczek – wystarczy środki mas cząsteczek zbliżyć na odległość Plancka.
No cóż może się mylę, ale tak myślę.
WW
Gdy zderzają się dwie neutralne masy (np. planety, neutrony) to energia wyzwolona w trakcie takiego zdarzenia powinna odpowiadać energii wynikającej z oddziaływań grawitacyjnych.
Lecz gdy na cząstki działa dodatkowe pole czy oddziaływanie, to energia wynikająca z tego oddziaływania będzie się dodawać do energii wynikającej z grawitacji.
Tak więc jeśli zderzają się dwie cząstki magnetyczne lub naładowane elektrycznie, to mamy dodatkową energię E'.
Jesli rozważasz cząstki, które ulegają anihilacji, to energia anihilacji nie jest pochodną energii grawitacji. Bo te cząstki zanihilowałyby się nawzajem także gdybyś je powolutku zbliżył ku sobie eliminując energię kinetyczną związaną z przyspieszeniem grawitacyjnym cząstek, które zbliżają się ku sobie.
Nie wiem, czy dobrze rozumuję, ale wydaje mi się, że łączysz zbyt dużo zjawisk w jednym wzorze. Ale mogę się mylić, więc nie ustawaj w myśleniu i kombinowaniu - czasem nawet błędne teorie prowadzą do wielkich odkryć.
Lecz gdy na cząstki działa dodatkowe pole czy oddziaływanie, to energia wynikająca z tego oddziaływania będzie się dodawać do energii wynikającej z grawitacji.
Tak więc jeśli zderzają się dwie cząstki magnetyczne lub naładowane elektrycznie, to mamy dodatkową energię E'.
Jesli rozważasz cząstki, które ulegają anihilacji, to energia anihilacji nie jest pochodną energii grawitacji. Bo te cząstki zanihilowałyby się nawzajem także gdybyś je powolutku zbliżył ku sobie eliminując energię kinetyczną związaną z przyspieszeniem grawitacyjnym cząstek, które zbliżają się ku sobie.
Nie wiem, czy dobrze rozumuję, ale wydaje mi się, że łączysz zbyt dużo zjawisk w jednym wzorze. Ale mogę się mylić, więc nie ustawaj w myśleniu i kombinowaniu - czasem nawet błędne teorie prowadzą do wielkich odkryć.
Nie boję się motyla Lorenza...
Ale kto powiedział, że ten motyl jest tylko jeden?
Ale kto powiedział, że ten motyl jest tylko jeden?
Połączenie wzorów Einsteina i Newtona
Elektron (negaton ) jest leptonem, posiada masę spoczynkową 9,10938*10^-31 kg, , ładunek elektrycznyładunek elektryczny −1,602 176 487(40)*10^−19 C, spin 1/2,
Pozyton ma to co elektron tylko dodatni ładunek = +602 176 487(40)*10^-19 C.
Foton gamma jest bozonem, masa spoczynkowa = 0, ładunek elektryczny = 0, spin = 1, natomiast ma kwant energii E = h * ν
h - stała Plancka
ν - częstotliwość promieniowania większa od 10^19 Hz,
W wyniku anihilacji pozytonu i nagatonu powstają 2 (lub więcej) kwantów gamma które mogą przekształcić się w mezony.
To że oddziaływanie grawitacyjne dwóch mas negatonu i pozytonu z daleka jest malutkie to oczywiste, jednak zbliżając się do siebie siła grawitacji rośnie .... Odległość R między negatonem i pozytonem maleje a, kwadrat tej odległości maleje jeszcze szybciej. (niezmienny jest kwadrat mas obu cząstek, niezmienna jest stała grawitacji ).
Ale kto nie popełnia błędów ? Ja go popełniłem i teraz go naprawiam :
W moim równaniu powinienem porównać wzór Newtona do wzoru Einsteina ale
Wg formuly E = 2 m*c^2 (bądź co bądź mamy dwie masy tj. masę negatonu i pozytonu)
Zatem na końcu wychodzi siła F = 4 * c^4/G która jest dokładnie cztery większa od siły Plancka.
Zatem ostatecznie siła grawitacji osiąga siłę równą czterem siłom Plancka i dochodzi wówczas do anihilacji czyli wyzwala się
E = 2mc^2 ( 2 m są masami negatonu i pozytonu ).
Wydaje mnie się, że tym razem udowodniłem logicznie mój wywód i udowodniłem że można połączyć logicznie fizykę klasyczną z fizyką kwantową.
No Panowie Fizycy ruszcie głowami i napiszcie czy to prawda ?
Na końcu dodam co wynika z moich przekształceń:
Oddziaływanie grawitacyjne sięga do zakrzywienia czasoprzestrzeni od 1/4 odległości Plancka, w skali mikro.
Przecież czasoprzestrzeń jest też ziarnista.
Pozyton ma to co elektron tylko dodatni ładunek = +602 176 487(40)*10^-19 C.
Foton gamma jest bozonem, masa spoczynkowa = 0, ładunek elektryczny = 0, spin = 1, natomiast ma kwant energii E = h * ν
h - stała Plancka
ν - częstotliwość promieniowania większa od 10^19 Hz,
W wyniku anihilacji pozytonu i nagatonu powstają 2 (lub więcej) kwantów gamma które mogą przekształcić się w mezony.
To że oddziaływanie grawitacyjne dwóch mas negatonu i pozytonu z daleka jest malutkie to oczywiste, jednak zbliżając się do siebie siła grawitacji rośnie .... Odległość R między negatonem i pozytonem maleje a, kwadrat tej odległości maleje jeszcze szybciej. (niezmienny jest kwadrat mas obu cząstek, niezmienna jest stała grawitacji ).
Ale kto nie popełnia błędów ? Ja go popełniłem i teraz go naprawiam :
W moim równaniu powinienem porównać wzór Newtona do wzoru Einsteina ale
Wg formuly E = 2 m*c^2 (bądź co bądź mamy dwie masy tj. masę negatonu i pozytonu)
Zatem na końcu wychodzi siła F = 4 * c^4/G która jest dokładnie cztery większa od siły Plancka.
Zatem ostatecznie siła grawitacji osiąga siłę równą czterem siłom Plancka i dochodzi wówczas do anihilacji czyli wyzwala się
E = 2mc^2 ( 2 m są masami negatonu i pozytonu ).
Wydaje mnie się, że tym razem udowodniłem logicznie mój wywód i udowodniłem że można połączyć logicznie fizykę klasyczną z fizyką kwantową.
No Panowie Fizycy ruszcie głowami i napiszcie czy to prawda ?
Na końcu dodam co wynika z moich przekształceń:
Oddziaływanie grawitacyjne sięga do zakrzywienia czasoprzestrzeni od 1/4 odległości Plancka, w skali mikro.
Przecież czasoprzestrzeń jest też ziarnista.
WW
Połączenie wzorów Einsteina i Newtona
W tytule postu nie występują siły elektromagnetyczne.
Sens w tym dociekaniu uważam za element łączenia dwóch fizyk -
klasycznej i kwantowej :
patrz http://pl.wikipedia.org/wiki/Fizyka
Dla uściślenia podam że wzór Newtona przedstawiam jako siłę grawitacyjną działającą między środkami mas, a nie między masami.
To tak, jakby jabłko spadające na głowę Newtona i nie odbiło się od niej spadając na ziemię, tylko wbiło się w głowę i nastepnie środek jabłka dążył do środka głowy....
Siły elektromagnetyczne w rzeczywistości występują, ale to podobno siły grawitacji zakrzywiają czasoprzestrzeń.
Zbliżają się świeta i Nowy Rok, życzę zdrowych Świąt Bożego Narodzenia i szczęśliwego Nowego Roku - Panu Administratorowi i Wszystkim Czytającym forum naukowe sci.pl
Sens w tym dociekaniu uważam za element łączenia dwóch fizyk -
klasycznej i kwantowej :
patrz http://pl.wikipedia.org/wiki/Fizyka
Dla uściślenia podam że wzór Newtona przedstawiam jako siłę grawitacyjną działającą między środkami mas, a nie między masami.
To tak, jakby jabłko spadające na głowę Newtona i nie odbiło się od niej spadając na ziemię, tylko wbiło się w głowę i nastepnie środek jabłka dążył do środka głowy....
Siły elektromagnetyczne w rzeczywistości występują, ale to podobno siły grawitacji zakrzywiają czasoprzestrzeń.
Zbliżają się świeta i Nowy Rok, życzę zdrowych Świąt Bożego Narodzenia i szczęśliwego Nowego Roku - Panu Administratorowi i Wszystkim Czytającym forum naukowe sci.pl
WW
Re: Połączenie wzorów Einsteina i Newtona
kosmaty48 pisze:W tytule postu nie występują siły elektromagnetyczne.
Chodzi mi o to, że energia anihilacji nie bierze się z oddziaływań grawitacyjnych a właśnie elektromagnetycznych. Ale nie jest powiedziane, że nie można rozważać lektromagnetyzmu w kategoriach grawitacji (choć chyba jeszcze nie znaleziono odpowiedniej korelacji).
P.S. Dziękuję za życzenia i życzę wielu wspaniałych i pełnych teorii naukowych.
Nie boję się motyla Lorenza...
Ale kto powiedział, że ten motyl jest tylko jeden?
Ale kto powiedział, że ten motyl jest tylko jeden?
Połączenie wzorów Einsteina i Newtona
Spróbuję określić siłę elektromagnetyczną w odległości Plancka :
Uwaga : w zapisie ogólnie znanych wzorów mogłem zbyt dużo wstawić nawiasów – które nie wpływają na wynik.
Wzory Coulumba :
(1) Siła elektryczna Fe = 1/ (4*π* εo) * ((e ^2) /( R^2))
e1 = e2 =e (kwantowy ładunek elektryczny)
εo - przenikalność elektryczna próżni
R - odległość między środkami ładunków
(2) Siła magnetyczna Fm = 1/ (4*π* μo) * ( (Фo ^2) /( R^2 ))
Фo1 = Ф o2 = Фo (kwantowy ładunek magnetyczny - flukson)
μo - przenikalność magnetyczna próżni
(3) c = 1 / (μo * εo) ^ 0,5
Prędkość światła w próżni c jest odwrotnością średniej geometrycznej przenikalności elektrycznej i magnetycznej próżni :
(4) Fem = ( Fe * Fm) ^ 0,5
Przyjąłem że siła elektromagnetyczna jest średnią geometryczną sił elektrycznej i magnetycznej. (Jest to w pewnym sensie analogia do wzoru (3)).
(5) h/2 = Фo * e
Iloczyn fluksona i kwantowego ładunku elektrycznego jest połową stałej Plancka
Zatem po podstawieniu do wzoru (4) zależności (1), (2), (3), (5), otrzymałem że
siła elektromagnetyczna jest tylko zależna od odległości między środkami ładunków.
(6) Fem = (c * h )/ ( 8 * π * (R ^2))
(7) lp = (( h * G )/ ((2 * π * (c ^3))) ^0,5
π - 3,142 ......
lp - długość Plancka
Przy R = lp
Fem = (c^4) / 2 * G = Fp * 2
Zatem siła elektromagnetyczna między środkami dwóch kwantowych ładunków elektromagnetycznych w odległości Plancka zależna jest od prędkości światła i stałej grawitacji i równa dwóm siłom Plancka.
Uwaga : w zapisie ogólnie znanych wzorów mogłem zbyt dużo wstawić nawiasów – które nie wpływają na wynik.
Wzory Coulumba :
(1) Siła elektryczna Fe = 1/ (4*π* εo) * ((e ^2) /( R^2))
e1 = e2 =e (kwantowy ładunek elektryczny)
εo - przenikalność elektryczna próżni
R - odległość między środkami ładunków
(2) Siła magnetyczna Fm = 1/ (4*π* μo) * ( (Фo ^2) /( R^2 ))
Фo1 = Ф o2 = Фo (kwantowy ładunek magnetyczny - flukson)
μo - przenikalność magnetyczna próżni
(3) c = 1 / (μo * εo) ^ 0,5
Prędkość światła w próżni c jest odwrotnością średniej geometrycznej przenikalności elektrycznej i magnetycznej próżni :
(4) Fem = ( Fe * Fm) ^ 0,5
Przyjąłem że siła elektromagnetyczna jest średnią geometryczną sił elektrycznej i magnetycznej. (Jest to w pewnym sensie analogia do wzoru (3)).
(5) h/2 = Фo * e
Iloczyn fluksona i kwantowego ładunku elektrycznego jest połową stałej Plancka
Zatem po podstawieniu do wzoru (4) zależności (1), (2), (3), (5), otrzymałem że
siła elektromagnetyczna jest tylko zależna od odległości między środkami ładunków.
(6) Fem = (c * h )/ ( 8 * π * (R ^2))
(7) lp = (( h * G )/ ((2 * π * (c ^3))) ^0,5
π - 3,142 ......
lp - długość Plancka
Przy R = lp
Fem = (c^4) / 2 * G = Fp * 2
Zatem siła elektromagnetyczna między środkami dwóch kwantowych ładunków elektromagnetycznych w odległości Plancka zależna jest od prędkości światła i stałej grawitacji i równa dwóm siłom Plancka.
WW
Kto jest online
Użytkownicy przeglądający to forum: Obecnie na forum nie ma żadnego zarejestrowanego użytkownika i 4 gości